Toponce nie może wyjść z podziwu wobec ogromnego wyboru możliwości instalacji Debiana — od trybu dla zupełnych żółtodziobów, których instalator prowadzi za rękę, po tryb dla wielkich hackerów, którzy mogą zdecydować podczas instalacji praktycznie o wszystkim. Na swoim blogu pisze:

Przez jakiś czas byłem szkoleniowcem Red Hata oraz SUSE i naprawdę polubiłem instalatory Anaconda i openSUSE. Są potężne i elastyczne. Jednak gdy poznałem możliwości Debiana, zrozumiałem, że jego instalator ma przewagę. Nie chodzi o to, że właśnie Debian jest domyślnym systemem na wszystkich moich komputerach, ale o niezliczone możliwości jakie niesie on ze sobą.

Aaron Toponce wylicza opcje instalatora, do wyboru są m.in. tryb tekstowy i graficzny, tryb dla początkujących oraz zaawansowanych. Można zainstalować Debiana na lokalnym komputerze lub zdalnie (przez VNC lub SSH), ręcznie lub automatycznie (automatyczny tryb instalatora, Kickstart, Kickseed, FAI). Instalator wyposażony jest też w tryb ratunkowy, dzięki któremu można naprawić system.

Instalację uruchomić można z różnych nośników — począwszy od płyt CD/DVD, przez sieć (PXE) i napędy USB, po twarde dyski. Pakiety z oprogramowaniem można pobrać z sieci przez HTTP/FTP, przez NFS, z płyty CD/DVD lub bezpośrednio z obrazu ISO umieszczonego na twardym dysku lub napędzie USB. Jak zauważa Toponce, nie da się tylko ich pobrać z zasobu udostępnionego przez SMB, co jest jedyną przewagą instalatora openSUSE.

Podczas instalacji można skonfigurować wiele rzeczy — m.in. szyfrowanie partycji (do wyboru jest kilka metod oraz siła klucza szyfrującego), RAID lub LVM, można wybrać środowisko graficzne (lub jego brak), zestaw narzędzi, a nawet czy woli się używać normalnego konta administratora, czy korzystać z sudo.

Cały artykuł (po angielsku) można przeczytać na blogu Aarona Toponce'a.